ผลของการปรับสภาพพื้นผิวโพลีอีเทอร์อีเทอร์คีโตนด้วยกรดซัลฟูริกต่อความแข็งผิวระดับจุลภาคและลักษณะจุลสัณฐานวิทยา

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลของการปรับสภาพพื้นผิวโพลีอีเทอร์อีเทอร์คีโตนด้วยกรดซัลฟูริกที่ความเข้มข้นต่าง ๆต่อความแข็งผิวระดับจุลภาคและลักษณะจุลสัณฐานวิทยา ระเบียบและวิธีการวิจัย: นำโพลีอีเทอร์อีเทอร์คีโตนที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 98.5 มิลลิเมตรหนา 18 มิลลิเมตรมาตัดด้วยเครื่องไอโซเมท ได้ชิ้นงานขนาด 5×5×2 มิลลิเมตร จำนวน 40 ชิ้น ยึดลงในแม่แบบวงแหวนเส้นผ่านศูนย์กลาง 18 มิลลิเมตร สูง 10 มิลลิเมตรด้วยอะคริลิกเรซินชนิดบ่มเอง ขัดพื้นผิวชิ้นงานให้เรียบด้วยเครื่องขัดกระดาษทรายเบอร์ 400 800 1,200 และ 2,000 แบ่งชิ้นงานเป็น 5 กลุ่ม กลุ่มละ 8 ชิ้น ได้แก่ กลุ่มควบคุมซึ่งไม่ได้รับการปรับสภาพพื้นผิว และกลุ่มทดลองจำนวน4 กลุ่มที่ได้รับการปรับสภาพพื้นผิวด้วยกรดซัลฟูริกร้อยละ70 80 90 และ 98 เป็นเวลา 1 นาที ภายหลังการปรับสภาพพื้นผิวล้างออกด้วยน้ำปราศจากไอออนทำความสะอาดด้วยเครื่องอัลตราโซนิกเป็นเวลา 10 นาที ทิ้งไว้ให้แห้ง ณ อุณหภูมิห้องก่อนนำไปทดสอบความแข็งผิววิกเกอร์ส ระดับจุลภาคและวิเคราะห์ลักษณะจุลสัณฐานวิทยาของพื้นผิวชิ้นงานด้วยกล้องจุลทรรศน์อิเล็คตรอนชนิดส่องกราด วิเคราะห์ทางสถิติด้วยความแปรปรวนแบบทางเดียวและการเปรียบเทียบเชิงซ้อนชนิดทูกีย์ที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 (p < 0.05) ผลการศึกษา: กลุ่มที่ปรับสภาพพื้นผิวด้วยกรดซัลฟูริกความเข้มข้นร้อยละ 98 ให้ค่าของความแข็งผิวระดับจุลภาคน้อยที่สุดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเท่ากับ 8.08 เมกะปาสคาล ในขณะที่กลุ่มกรดซัลฟูริกร้อยละ 70 80 และ 90 มีค่าความแข็งผิวระดับจุลภาคเท่ากับ 25.12 25.62 และ 24.58 เมกะปาสคาลตามลำดับ ลักษณะจุลสัณฐานวิทยาของกลุ่มที่ปรับสภาพพื้นผิวด้วยซัลฟูริกร้อยละ 70 80 และ 90 พบลักษณะพื้นผิวไม่เรียบ มีรูพรุนกระจายโดยทั่วไป โดยมีขนาดและจำนวนของรูพรุนเพิ่มขึ้นตามลำดับและกลุ่มซัลฟูริกร้อยละ 98 พบลักษณะโครงร่างตาข่าย สรุปผลการศึกษา: ผลของการศึกษาของการทดลองนี้สรุปได้ว่าการใช้กรดซัลฟูริกความเข้มข้นร้อยละ 98 ปรับสภาพพื้นผิวเป็นระยะเวลา 1 นาที ส่งผลให้พื้นผิวโพลีอีเทอร์อีเทอร์คีโตนเกิดการกัดกร่อนที่มากเกินไปทำให้ระดับความแข็งผิววิกเกอร์สลดลงอย่างมีนัยสำคัญ