ผลของระยะเวลาการปรับสภาพพื้นผิวพอลิอีเทอร์อีเทอร์คีโตนด้วยกรดซัลฟูริก ต่อความแข็งผิวระดับจุลภาคและลักษณะจุลสัณฐานวิทยา

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลของระยะเวลาการปรับสภาพพื้นผิวพอลิอีเทอร์อีเทอร์คีโตนด้วยกรดซัลฟูริกความเข้มข้นร้อยละ 90 ต่อความแข็งผิวระดับจุลภาคและ ลักษณะจุลสัณฐานวิทยาระเบียบและวิธีการวิจัย: เตรียมชิ้นงานพอลิอีเทอร์อีเทอร์คีโตนขนาด 5x5x2 ลูกบาศก์มิลลิเมตร จำนวน48 ชิ้น ด้วยเครื่องไอโซเมท ยึดชิ้นงานในแบบหล่อโลหะรูปวงแหวนด้วยอะคริลิกเรซินชนิดบ่มเอง ทำการขัดชิ้นงานด้วยเครื่องขัดกระดาษทรายน�้ำความละเอียด 400 800 1,200 และ 2,000 กริต ตามลำดับ แบ่งชิ้นงานเป็น 6 กลุ่มกลุ่มละ 8 ชิ้น ตามระยะเวลาที่ใช้ในการปรับสภาพพื้นผิว ได้แก่ กลุ่มควบคุมที่ไม่ท�ำการปรับสภาพพื้นผิว กลุ่มปรับสภาพพื้นผิวเป็นเวลา 30 60 90 120 และ 300 วินาทีตามลำดับ ทดสอบความแข็งผิววิกเกอร์ระดับจุลภาคและวิเคราะห์ลักษณะจุลสัณฐานวิทยาของพื้นผิวด้วยกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนชนิดส่องกราด นำผลการทดสอบมาวิเคราะห์ทางสถิติด้วยความแปรปรวนแบบทางเดียวและการเปรียบเทียบเชิงซ้อนชนิดทูกีย์ที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 (p < 0.05) ผลการศึกษา: ค่าความแข็งผิวระดับจุลภาคในกลุ่มปรับสภาพพื้นผิวที่ระยะเวลา 300 วินาที มีค่าต่ำที่สุดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเท่ากับ 12.51 เมกะปาสคาล กลุ่มปรับสภาพพื้นผิวที่ระยะเวลา 90 และ 120 วินาที มีค่าของความแข็งผิวระดับจุลภาคเท่ากับ 21.76 และ 19.59เมกะปาสคาลแตกต่างจากกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในขณะที่กลุ่มปรับสภาพพื้นผิวที่ระยะเวลา 30 และ 60 วินาที มีค่าความแข็งผิวระดับจุลภาคเท่ากับ 25.42 และ 24.06 เมกะปาสคาลโดยไม่แตกต่างจากกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญ ลักษณะจุลสัณฐาณวิทยาพื้นผิวพอลิอีเทอร์อีเทอร์คีโตนเมื่อทำการปรับสภาพพื้นผิวที่ระยะเวลาต่าง ๆ พบลักษณะพื้นผิวไม่เรียบ มีหลุมและรูพรุนกระจายทั่วไป โดยที่ขนาดและจำนวนรูพรุนเพิ่มขึ้นตามระยะเวลาปรับสภาพพื้นผิวที่นานขึ้น สรุปผลการศึกษา: การปรับสภาพพื้นผิวด้วยกรดซัลฟูริกความเข้มข้นร้อยละ 90 ที่ใช้ระยะเวลานานกว่า 60 วินาที ส่งผลต่อความแข็งแรงพื้นผิวของพอลิอีเทอร์อีเทอร์คีโตน โดยพบค่าความแข็งผิววิกเกอร์ต่ำสุดในกลุ่มปรับสภาพพื้นผิวนาน 300 วินาที